Brzina zivljenja koja stvara povrsne odnose bazirane na potrebama sasvim efikasno gasi dubinu dozivljaja drugih ljudi, sto rezultuje osecaju praznine. Da bi se taj osecaj prevazisao praznina se ispunjava brzim, neobaveznim, delimicnim odnsima koji se smenjuju.
Tako nastaje zloupotreba ili urbana upotreba naziva prijatelj. Prijatelj se koristi kao kanta za odbacivanje sranja, kao zamena za staratelja, publika, brat, sestra, kao sextoy, kao dete i kao muz ili zena i sve to za jednokratnu upotrebu.

Sto pocinje zacarani krug nepoverenja, jer neko koga je izabrala nasa podsvest kao bliskog kada dodje u situaciju koja mu ne prija iz nje izlazi i stvara razocarenje koje dalje generise onu povrsnost i jednokratnost.

Ponovljeno nekoliko puta stvara bljutav ukus jednokratnost…a tako svodi prijateljstvo na gomilu foliranja
da bi se dobio onaj delic koji nam trenutno nedostaje. Sto je jos gore najskloniji takvim odnosima su najintelegentniji ljudi i najizbirljiviji ljudi koji se oslanjaju na osecaj, dok oni tromiji ne stizu da se uklope i drze se sablona cime izbegavaju razocarenja.